Inhoud
Fysiotherapie voor de ziekte van Parkinson speelt een belangrijke rol bij de behandeling van de ziekte, aangezien het een verbetering van de algemene fysieke toestand van de patiënt oplevert, met als hoofddoel het herstellen of behouden van de functie en het stimuleren van de uitvoering van activiteiten van het dagelijks leven zelfstandig, waardoor meer kwaliteit van leven.
Dit sluit echter niet de noodzaak uit om de medicijnen te gebruiken die door de geriater of neuroloog zijn aangegeven, omdat het slechts een manier is om de behandeling aan te vullen. Lees meer over het behandelen van de ziekte van Parkinson.
Doelstellingen van fysiotherapie voor de ziekte van Parkinson
De fysiotherapeut dient zo vroeg mogelijk te handelen middels een behandelplan, waarin de volgende doelstellingen naar voren komen:
- Vermindering van functionele beperkingen veroorzaakt door stijfheid, langzame beweging en houdingsveranderingen;
- Behoud of vergroting van het bewegingsbereik om contracturen en misvormingen te voorkomen;
- Verbeterde balans, gang en coördinatie;
- Verhoogde longcapaciteit en algemeen lichamelijk uithoudingsvermogen;
- Valpreventie;
- Zelfzorg aanmoedigen.
Het is belangrijk dat het hele gezin bij de behandeling van Parkinsonpatiënten wordt betrokken, zodat ook thuis activiteiten worden aangemoedigd, aangezien langdurige pauzes de doelen in gevaar kunnen brengen.
Fysiotherapie met lichte gewichten
Fysiotherapie-oefeningen voor de ziekte van Parkinson
Oefeningen moeten worden voorgeschreven na het uitvoeren van een patiëntbeoordeling, waarbij de doelen voor de korte, middellange en lange termijn worden vastgesteld. De meest gebruikte soorten oefeningen zijn:
- Ontspanningstechnieken: moeten aan het begin van de sessie worden uitgevoerd om stijfheid, trillingen en angst te verminderen, door middel van ritmische activiteiten, waarbij bijvoorbeeld een langzame en zorgvuldige balans van romp en ledematen wordt betrokken.
- Rekken: dient bij voorkeur door de persoon zelf te worden gedaan met behulp van de fysiotherapeut, inclusief strekken van de armen, romp, schouder- / bekkengordel en benen;
- Actieve en spierversterkende oefeningen: deze dienen bij voorkeur zittend of staand te worden uitgevoerd door middel van bewegingen van de armen en benen, rotaties van de romp, met behulp van stokjes, elastiekjes, ballen en lichte gewichten;
- Evenwichts- en coördinatietraining: het wordt gedaan door activiteiten van zitten en staan, het draaien van de romp in zittende en staande posities, lichaamshelling, oefeningen met richtingsveranderingen en met verschillende snelheden, grijpen van voorwerpen en aankleden;
- Houdingsoefeningen: moet altijd worden uitgevoerd met het oog op de extensie van de romp en voor de spiegel, zodat het individu zich meer bewust is van de juiste houding;
- Ademhalingsoefeningen: ademhaling wordt in de tijd geleid met behulp van een stok voor de armen, gebruik van ademhaling door het middenrif en betere ademhalingscontrole;
- Gezichtsmimicry-oefeningen: bewegingen aanmoedigen om je mond te openen en te sluiten, te glimlachen, fronsen, pruilen, je ogen te openen en te sluiten, een rietje of fluitje te blazen en veel op je eten te kauwen;
- Looptraining: probeer slepen te corrigeren en te vermijden door langere passen te maken, de bewegingen van de romp en armen te vergroten. Je kunt markeringen op de vloer aanbrengen, over obstakels lopen, trainen om vooruit, achteruit en zijwaarts te lopen;
- Groepsoefeningen: helpen om verdriet, isolatie en depressie te voorkomen, meer stimulatie door wederzijdse aanmoediging en algemeen welzijn. Dans en muziek kunnen worden gebruikt;
- Hydrotherapie: oefeningen in water zijn zeer nuttig omdat ze de stijfheid helpen verminderen bij een geschikte temperatuur, waardoor bewegen, lopen en het veranderen van houdingen wordt vergemakkelijkt;
- Transfer training: in een meer gevorderde fase moet men de juiste manier begeleiden om in bed te bewegen, te gaan liggen en op te staan, naar de stoel te gaan en naar de badkamer te gaan.
Over het algemeen zal fysiotherapie een leven lang nodig zijn, dus hoe aantrekkelijker de sessies, hoe groter de toewijding en interesse van de patiënt en dus hoe beter de behaalde resultaten.